ZIEKENHUISBEZOEK

De Hoofdingang van het Ziekenhuis....

Tijdens de Kerkenraadsvergadering van 26 januari komt het terspake. Theiresia heeft een ernstig auto-ongeluk gehad op Curacao. Daar heeft zij weken in het ziekenhuis gelegen. Het schijnt dat ze intussen nu hier op het eiland in het ziekenhuis ligt. Wil domi wel bij haar op bezoek gaan...? Natuurlijk wil domi dat wel, als hij maar weet waar ze ligt en of ze dat zelf wel wil. Ja,dat wil zij wel.  Nou, dan ga ik daar toch een dezer dagen naar toe..? Nou ja, wil domi ook dat er een ouderling met hem mee gaat..? Maar domi wil dat niet. Domme domi...  

Hij heeft de discussie in de Wijkkerkenraad Oost van Noordwijk kennelijk nog vers in het geheugen. Sommige kerkenraadsleden vonden dat de  ouderling bij een doopgesprek moest zijn en domi vond van niet.. En daarom reageert hij ook nu met : Nou, ik kan dat heel goed alleen, hoor. Het is echt niet nodig dat er iemand mee gaat...

De intussen in deze kolommen al vaker beschreven Bonairiaanse beleefdheid maakt dat Maria, de wijze vrouw die dat voorstel deed,  nu verder met een minzame glimlach zwijgt. Ze zal gedacht hebben: Dan moet je het verder zelf maar weten....

Domi gaat de volgende dag naar het ziekenhuis. Als je dit ziekenhuis betreedt bekruipt je opnieuw het gevoel dat je in een film  meespeelt. Ik kende het ziekenhuis overigens al. Noelle is er geboren. Heel veel gebeurt hier in de openlucht. Lange rijen stoelen gewoon onder de palmbomen, voor mensen die op hun beurt moeten wachten bij de Poli. Dit zijn de beelden die ik in mijn fantasie zag, toen ik vroeger op de lagere school op maandagmorgen geld meenam voor het Zendingsbusje.

Na twee keer vragen vindt domi kamer 34.Daar ligt ze, Theiresia. Ze schrikt een beetje. Hallo, ik  ben domi Roolvink van de Protestantse Gemeente, is het goed dat ik je even bezoek?  Spreek je Nederlands? Ze knikt. Ze heeft pijn. Ik laat haar het verhaal van het ongeluk vertellen. Ineens ontdek ik in een hoek van de kamer een jongen. Haar vriend. Gelukkig, denk ik later...

Na en kwartiertje wil ik wegggaan, juist omdat zij met die pijn waarschijnlijk rust wil hebben. Ik vraag: kan ik nog wat voor je doen?  Eerst aarzelt ze en kijkt me wat vragend aan. Dan steekt ze mij haar handen toe. Ik begrijp het gebaar. Ze wil dat ik met haar bid. Ik pak haar handen, zeg spontaan wat er in me opkomt en adresseer het aan de Eeuwige...

Als ik amen heb gezegd, knikt  haar vriend mij stralend toe en Theiresia zegt: dank u wel. Ik: heel veel sterkte. Als het goed is kom ik wel weer eens langs.Zij knikt welwillend. Ze heeft vast niet gedacht: wat een lompe makamba. Het was goed zo. Dat voel je...

Maar later hoorde ik van Roeland dat het eigenlijk not done is dat een vreemde man alleen bij een vrouw in bed op bezoek gaat. Ook domi niet... Gelukkig dat haar vriend er was. En nu begrijp ik wat Maria op de Kerkenraad bedoelde...  

De centrale toegang binnen....

De centrale hal....