HET IS BEGONNEN…

Het is 2 januari  2012. Om 5 uur ‘s- morgens gaat de wekker. Om 6 uur rijdt een zeer bespraakte taxichauffeur ons naar Schiphol. Of wij daar nou zo op gesteld waren op dat tijdstip... Maar het was een aardige vent… De KLM vertrok exact op tijd en bracht ons in 9 uren en 40 minuten onder het genot van een voortreffelijke verzorging naar Hato Airport Curacao. (Voor de liefhebbers. Gespotte BN-ers: Victor Reinier, John van den Heuvel, Cor Bakker. Erg benieuwd of zij ons ook doorgeven aan hun volgers….)

De foto's illustreren het wel: wij zaten vervolgens in 1 klap volop in de zomer. Een sensatie en heel erg plezierig !

Maar toen begon het lange wachten… Onze vlucht van Insel Air van 17.20 uur werd verplaatst naar 17.50 uur. Om 17.50 werden wij naar het platform gedirigeerd met de mededeling: over een paar minuten worden jullie gehaald en staat er een Fokker F50 klaar om je naar Bonaire te brengen. Echter na een kwartier werden we teruggeroepen het Stationsgebouw in met de mededeling: de F 50 heeft een technische storing en die moet eerst verholpen. Waarschijnlijk een halfuurtje…Er volgen vele mededelingen, waarvan we in de regel niet veel verstonden, laat staan begrepen. De saamhorigheid met de andere gestrande reizigers groeide echter evenredig en dat was wel heel leuk. Alle info’s die daarna werden gecommuniceerd zullen we jullie besparen. Tenslotte ging er om 20.30 uur een Fokker F 100 naar Bonaire. En wij een beetje bang dat in die hectiek de bagage wel op Curacao zou zijn achtergebleven. Later bleek dat tot onze opluchting niet het geval. 

Er was echter – naar het oordeel van Roeland met wie wij SMS contact onderhielden – helemaal geen sprake van een technische storing. Dit is gewoon Caribisch bezuinigen. Als een stuk of vier vluchten achtereen niet voldoende bezet zijn, dan worden al die vluchten gecanceld en de passagiers in een latere vlucht bijeengeveegd. En dat noemen ze dan: een technische storing…

Om tien uur stapten wij met de bagage – opnieuw moesten we een koffer open maken – de terminal van Flamingo Airport Bonaire uit. Op gewacht door Roeland, Marloes en Minke !  Een geweldig fijn weerzien. Toen we om een uur of half een in ons bed stapten, realiseerden wij ons,  na omrekening van het tijdsverschil, dat wij 24 uur in touw waren geweest. En dan begrijp je ineens ook weer beter  waar het van komt dat je zo moe bent…     

Maar dan nog wat…

Bij de begroeting op Flamingo Airport zei  Marloes: Het is geloof ik begonnen… En daarmee bedoelde zij wat anders dan wij met de aanhef boven dit journaal. Dus dinsdagmorgen 3 januari stonden wij om 6 uur alweer naast ons hotelbed van Captain Don’s Habitat en reden na een telefoontje snel naar de Kaya Jupiter waar Roeland en Marloes wonen. Wij ontfermden ons over Minke en zij vertrokken naar het ziekenhuis…

Het is nu dinsdagmiddag 15.45 uur.

Er is verder geen nieuws te melden, maar het is wel veelbelovend zomer…

Ayo,  i te despues…!