OECUMENISCHE BEGRAFENIS...

Woensdag 8 februari heb ik hier mijn eerste begrafenis. Omdat er veel mensen worden verwacht is onze eigen kerk veel te klein. Wij wijken uit naar de plaatselijke RK Kerk. Heel mooi dat dat kan. Overigens, ook tot de familie van de overledene behoren veel Roomse medegelovigen. Ook dat leidt er toe dat de wens van de familie uitgaat naar een oecumenische dienst.

Op een gegeven moment word ik opgebeld door de scriba van onze Kerkenraad (een bijzonder aardig en wijs mens) met een ‘verheugende mededeling’: de bisschop van Curacao vindt het goed. Ik: ‘Dat is mooi, maar wat vindt de bisschop van Curacao goed?’  Zij: ‘Dat u een woordje spreekt in de oecumensiche dienst.’ Ik: ‘Fijn, maar daar gaat de bisschop van Curacao helemaal niet over. Ik heb geen boodschap aan de bisschop van Curacao. Een Protestant erkent  geen Roomse bisschop boven zich. 

Laten we het dan maar gewoon zo afspreken: Het wordt een RK dienst en daarin doe ik dan de Dienst van het Woord (lees: Schriftlezingen en Preek). Want over een echte oecumenische dienst – b.v. geen Eucharistie, geen Avondmaal, maar wel een gezamenlijk Dienst van de Tafel - worden wij het in die  paar dagen nooit eens... Bovendien krijgt de pastoor zo alle ruimte om zijn in een Uitvaartmis gebruikelijke  ritueel te doen... Zo spraken wij het af.

De volgende dag ontmoette ik de pastoor.Klassiek, zoals wij dat in Nederland niet tegenkomen. Antoine Bodar is er een vrijzinnige nieuwlichter bij. Een Venezolaan. Spreekt alleen Spaans. Klein van stuk. Een jaar of 40.  Hij kijkt me aanvankelijk niet eens aan. Hij wekt de indruk een beetje te schrikken van ‘zo’n grote Duitser...’  

Gelukkig is de scriba meegekomen als tolk. Zij spreekt vloeiend Spaans. Ik kan me alleen een beetje redden in een winkel. Maar niet in een Roomse winkel. Gelukkig blijkt hij ook een beetje Engels te kennen. Zodra wij dat merken gaat het allemaal al echt wat gemakkelijker...

Pastoor Santiago mij intussen voorzichtig en ook wel vriendelijk aankijkend: ‘You are a Lutherian..?’  Vandaar dat ik vermoedde dat hij mij voor een Duitser hield. Domi Roolvink: ‘No, I am a minister of the Dutch Protestant Church… PKN….’ Pastoor Santiago: ‘Never heard of it..’ Domi Roolvink: ‘Never mind…’  

Toch brak hier het ijs... (Wat een rake metafoor overigens, op Bonaire…) En ik begon hem aardig te vinden. Hij vroeg mij aan het einde van de ontmoeting nog 3x hoe mijn naam was... ‘Rolfiink..? Very strange...’

Ik schrijf dit stukje een paar uren voor de aanvang van de Uitvaartdienst. We zijn het helemaal eens geworden. Om reden van respect en privacy zal ik niets schrijven over de dienst. Maar – zoals altijd bij de voorbereiding bij de voorbereiding van een uitvaart – je kruipt volledig door het leven van de betrokkene heen.En hij heeft op mij echt indruk gemaakt. Ik vind het jammer hem niet gekend te hebben... Ik hoop echt dat zijn moeder van bijna 90, zijn broers en zussen, zijn vrouw, zijn kinderen en kleinkinderen in hun verdriet een lichtstaal zien vanmiddag...   

Ayo i te manan!

Broer.