ROOLVINK EN BEKIUS OP BONAIRE

DE FINISH KOMT IN ZICHT...

De laatste jaren is er voor een paar publicaties meer dan gemiddelde belangstelling. B.v. voor de pubicatie van Dick Swaab, die schrijft over het menselijk brein. (We zijn ons brein) Hij redeneert mij eigelijk te materialistich, te fysiologisch. Ik ben wel eens bang dat hij gelijk heeft en tegelijk hoop ik van niet... Want ik wil zo graag meer zijn dan alleen mijn brein. De vader van een overleden vriend van ons spak ooit de legendarische woorden: In minsk is dochs verdomme meer as harsens allinne..! Ik heb hem nooit gekend, maar hij was vast een even warmbloedig mens als zijn zoon Harm Tulp. Janke en ik hebben Harm hier heel vaak gemist...We hebben zo vaak in situaties gezeten waarvan wij zeiden: wat zouden wij nu met Harm en Jeltsje een plezier hebben gehad... En dat zullen al onze lieve vrienden die Harm evenzeer missen alleen maar beamen.

Een andere schrijver die nogal aan de weg timmert is Douwe Draaisma. Hij heeft bijzonder interessante boeken geschreven over de werking van het menselijk geheugen. (b.v. De geheugenfabriek.) Ik moet deze weken vaak aan hem denken. Daarin komt ook de tijdsbeleving aan de orde. Heel vreemd werkt dat. Wij kunnen ons aan de ene kant gewoon niet voorstellen dat er nu al bijna twee maanden om zijn. Het is werkelijk omgevlógen. Aan de andere kant, als wij b.v. terugdenken aan de eerste weken hier, dan lijkt dat echt jaren geleden. Zo dubbel zit de menselijke tijdsbeleving in elkaar...Maar hoe dan ook de eindstreep komt in zicht. Zoals je bij de Fiets Elfstedentocht na een hele dag fietsen intens kunt verlangen naar de meet in Bolsward, zo zie ik nu omgekeerd evenredig de eindstreep naderbij komen. Van mij hoeft het echt nog niet...

TIJD OM DE BALANS OP TE MAKEN...

Twee maanden blijkt heel weinig als je echt iets wilt opbouwen. Toch ben ik niet ontevreden over wat er op het vlak van Gemeenteopbouw is gebeurd. Er is een begin gemaakt met het werven van geld voor de kerk onder de toeristen en de Nederlanders die hier tijdelijk verblijven. Ik heb nog geen zicht op het concrete resultaat daarvan. Verder werden er vandaag – zondag 26 februari - vier nieuwe vrijwilligers aan de gemeente voorgesteld.

Ellen den Hartog gaat wat doen voor de jeugdclubs. Bauke den Hartog zet intussen enthousiast het Kerkblad op poten. Gerard Kielema gaat een ledenadministratie opzetten en bovendien het voortouw nemen bij het gesprekskringenwerk. Hugo Leeter heeft op zich genomen het initiaitief te nemen bij het onderhoud van de gebouwen. Als er zoveel gaten zitten in de kerkelijke infrastructuur, dan zijn dit allemaal even noodzakelijke als welkome activiteiten. Wij zijn dan ook erg blij met deze vrijwilligers.

Verder mocht ik vanmorgen drie gemeenteleden bevestigen in het ambt van ouderling. Suzan de Kiewiet gaat zich bezighouden met de liturgie. M.n. gaat zij verkennen in hoeverre de nieuwe ‘opvolger’ van het Liedboek voor de Kerken (dat zelf hier nooit is ingevoerd) geschikt is om hier in de kerkdiensten gebruikt te worden. Om het dan ook vervolgens eventueel geleidelijk in te voeren en te gebruiken naast de liederen in het Papiamentu. Jannie Kielema is ouderling geworden voor het pastorale werk. Verder bezint ouderling Renata Domacasse zich nog op de concrete invulling van haar portefeuille.

De bevestiging van deze ouderlingen was vanmorgen echt een mijlpaal. Want voor het eerst zijn 2 van hen makamba’s. Tot nu toe bestond de Kerkenraad uitsluitend uit Bonairianen. Nu gaan de hier voor een aantal jaren verblijvende Nederlanders ook hun verantwoordelijkheid nemen. En dat zonder dat het Bonairiaanse karakter van de kerk verdwijnt. Dit is hopelijk het begin van echte integratie. Want er is nog zo ontzettend veel te doen. En dat heeft m.i. alleen maar kans van slagen als de Nederlanders en de Bonairianen echt gaan samenwerken.

Verder heb ik hier aan pastoraal werk gedaan. Vergaderingen bijgewoond. Een Urgentienota geschreven. Een Uitvaartdienst geleid.Het Heilig Avondmaal bediend. En verder nog in 12 kerkdiensten voorgegaan. Echt een belevenis...

En natuurlijk ook genoten van het mooie weer. De kinderen en kleinkinderen. De zee. De schitterende natuur. De vriendelijke mensen. Vaak ontdekten wij ook de humor in de dingen die gebeurden.Kennisgenomen van, mij aangepast aan, mij ingevoegd in de andere gewoontens en gebruiken. Heel veel geleerd. Een fantastische belevenis. Ik zal het allemaal echt gaan missen...

Vanmorgen was tegelijk de afscheidsdienst. Warm en hartelijk. Als aandenken kregen wij een prachtige prent mee. Gezicht op Kralendijk... Prominent op die prent prijkt in het midden de R.K.Kerk....! Over humor gesproken...