dinsdag 5 februari 2013

 

WEER EEN STRALENDE MORGEN...

 

Vooral de vroege ochtend vind ik fantastisch. Vanmorgen waren we er opnieuw vroeg uit , want om 8 uur moest Janke al bij Roeland en Marloes zijn. Zo tussen 6.45 en 7 uur komt de zon op. Ik hoop daar nog eens wat foto's van te laten zien.  En dan in de vroege morgen is het hier op zijn allermooist en aangenaaamst.

 

Toen ik om 8 .15 uur op mijn kamer aan het werk ging en de post doornam, trof ik in de e-mailbox een heel leuk belangstellend briefje uit Noordwijk.

 

De thema's waar ik deze week verder wat over zal schrijven  zijn in elk geval de volgende.

1. Ik zit in een klasje Papiamentu voor min of meer gevorderden. Samen met mijn schoondochter Marloes en nog 4 anderen. Later hier meer over. Ik vind het heel erg leuk, want als je hier niet een beetje Papiaments spreekt/verstaat, dan voel je je als iemand in Friesland die verlegen is met het Fries.

2. A.s. zaterdagmorgen zijn Janke en ik uitgenodigd voor het ontbijt bij de gezaghebber van het eiland, mw. dr. Lydia Emerencia...  

 

Later meer. Ik  moet nu aan het werk...!  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     Minke, Sinne en Janke in een doorkijkje naar de keuken

maadag 4 februari 2013

EINDELIJK LIJKT HET EEN BEETJE TE GAAN LUKKEN MET DE FOTO'S

Via een hele lange omweg, dat wel. Maar nu is er hoop.Even een paar plaatjes uit ons enorm ruime huis.

Vanavond samen naar de de koorrepetitie geweest. Dat is wel even wennen, want totaal anders dan het Noordwijkse Vesperkoor. Veel tekst is in het Papiaments. Daar ga ik steeds meer van begrijpen. En dat gaat soms toch echt een beetje ten koste van de motivatie. De vroegere Franse chansonnier George Brassens had na het 2e Vaticaans Concilie, toen er in de volkstaal mocht worden gezongen, een chanson waarin de steeds terugkerende zin voorkwam: sans le Latin, sans le Latin la Messe nous emerde... Ik heb bij veel Papiamentse geestelijke liederen vaak het omgekeerde gevoel. Gelukkig is het in het Papiaments... Want als ik deze woorden begrijp, dan staan ze misschien toch wel een beetje ver van mijn beleving af. Overigens heb je dat natuurlijk wel vaker bij het zingen van geloofsliedeen. Ook bij  bepaalde passages uit de Mattheus Passion van J.S.Bach moet je maar vooral alleen op de muziek zijn gericht... 

Toch is het heel bijzonder dat deze groep mensen, die op zondag in de kerk op Bonaire bij elkaar komt en waarin de verschillen in geloofsbeleving behoorlijk groot zijn, samen van harte een Gemeente vormen. In West Europa komt juist dat aspect van gemeente-zijn steeds meer onder druk te staan. Dat is hier volstrekt niet het geval. Met al die verschillen in beleving is men  overtuigd samen een. 

Overigens, om nog even op de teksten van geestelijke muziek terug tekomen, ook het omgekeerde van wat ik opschreef is soms mijn ervaring. Als je rationeel toch moeite hebt met bepaalde geloofsvoorstellingen,dan vallen je rationele bezwaren soms weg als je ze zingt... en je voelt je gedragen door wat je zingt. Jij draagt niet de muziek, de muziek (woord en melodie) draagt jou...

                                 idem