Dat ene geopende hek...en dat andere gesloten hek....

zondag, 10 februari 2013

 

 

CARNAVAL, DUS ALLEEN DIENST IN RINCON

 

Vanmorgen was er maar een kerkdienst om 9.00 uur in Rincon. In Kralendijk was het houden van een dienst onmogelijk wegens het carnaval.De kerk zat helemaal vol. Veel mensen waren gelukkig uit Kralendijk gekomen naar het 35 km verderop liggende Rincon.Vorig jaar heb ik veel foto’s laten zien van en geschreven over  het carnaval. Dat ga ik deze keer niet opnieuw doen.  Vanmiddag zijn Janke en ik echter toch weer even bij de caravalsoptocht gaan kijken.En tot onze verbazing waren wij opnieuw verrast. Het was werkelijk in een woord fantastisch. Zoveel mensen oprecht vrolijk! En wat een creativiteit...! Ik had nooit gedacht dat ik als calvinistische noordeling zo geraakt zou kunnen worden door dit feest. Echt prachtig, alleen niet zo goed voor je oren...  

 

 

OP BEZOEK BIJ DE GEZAGHEBBER…

 

Dr. Lydia Emerencia, dat is haar naam. Zij is in 1954 op Aruba geboren en is van Bonairiaanse afkomst. Haar vader is op Bonaire geboren. Sinds maart vorig jaar is zij de Gezaghebber op Bonaire. Bonaire is sinds 10 oktober 2010 een Nederlandse gemeente. Je kunt een Gezaghebber dus vergelijken met een Burgemeester in Nederland. Gezien het gezin waar Janke uit komt voor ons dus zeker niet een vreemd milieu.

 

Nu dan, wij  waren uitgenodigd om op zaterdagmorgen 9 februari om 9 uur  ’s morgens bij mevr. Emerencia te komen ontbijten. Heel leuk. Toch vonden wij het wel een beetje spannend. Ooit waren wij samen al eens een avondje op bezoek bij Maarten Schakel, het bekende Kamerlid, die burgemeester was in onze eerste gemeente. Wij vonden het toen wel gewichtig, maar wat zal hij ons een broekjes gevonden hebben, dachten wij later. Fantastisch overigens, dat zo’n man een hele avond van zijn schaarse vrije tijd vrijmaakte voor een paar jonkies, die nog jonger waren dan zijn eigen kinderen. Nou, dat gevoel kwam weer een beetje boven. Alleen intussen zijn wij zelf nu gemiddeld 7 jaar ouder dan mw. Emerencia…

De avond tevoren hebben we passende kleding uitgezocht, na ons verdiept te hebben in de locale dresscode bij officiële gelegenheden. Wij hadden er zin in en gingen slapen als kinderen die de volgende morgen vroeg met schoolreisje gaan… Overigens was het hele bijzondere gevoel al een béétje weggeëbd, toen wij in de loop van de afgelopen week door kregen dat niet alleen wij waren genodigd…Ergens heel diep in me hoorde ik een stemmetje: ‘…toch jammer… ‘ 

 

Bonaire heeft niet die lange traditie van scheiding tussen kerk en staat zoals wij die in Nederland kennen. Ja, sinds Bonaire een Nederlandse Gemeente is moet de kerk zijn eigen broek ophouden, dat dan weer wél, maar de Gezaghebber is verder gewend om elke maand alle geestelijken van het eiland bij haar aan het ontbijt te nodigen. En deze keer mochten dan ook de levenspartners een keer mee. Vandaar. Een hele groep dus. Nou, dat is natuurlijk al een behoorlijke ontmythologisering  van het bijna heilige verhaal: Lydia, Janke en Broer aan de croissantjes…

 

Maar, zoals vaker ook nu: na het verlies van de schijn van heiligheid wordt het verhaal soms smeuïger, spannender zelfs. Vlak voordat wij op breakfast-eve  in slaap vielen vroeg Janke nog: Je weet toch wel waar we morgen moeten zijn, hè…? Ik: Nou ja, wel zo ongeveer. Maar de scriba zal zorgen dat ik morgenochtend een mail heb waarin straat en huisnummer precies vermeld worden. Volledig gerustgesteld ging ze slapen.

 

De volgende morgen echter was en geen mail. Hoe moet het nou? Nou, ik weet wel waar de ingang van het ressort is.  Ze zei: als je je gewoon met de bel meldt bij het hek, dan doen ze wel open. Dan weten ze wel waar je moet zijn. Oké.

 

We komen bij Waterlands  Village  aan. Twee hekken. Eentje open, eentje gesloten. Door het open hek. Mooie grote huizen. Ook auto’s. Echter, geen mens te bekennen. Laat staan een Gezaghebber. Dan het andere hek. Gesloten dus, maar ook geen bel. Niemand te zien. En ik heb het telefoonnummer van de scriba niet bij me. Er is maar één mogelijkheid: terug naar huis...  

 

Hallo, spreek ik met de scriba? Ja, domi, daar spreekt u mee. Ik vertel wat me is overkomen en dat ik geen mail had ontvangen met de gegevens. Ja domi, ik wist het ook niet en daarom heb ik ook maar niks gestuurd. Maar wat moet ik dan nu? U moet gewoon maar terug gaan. Misschien gaat er iemand door dat hek. Dan kunt u vragen waar de Gezaghebber woont. Creatieve oiplossing. Heel goed idee, natuurlijk. Dat ik dat zelf daar niet bedacht heb! Wij weer terug naar Waterlands  Village.

 

Zowaar, het hek staat open..! Er komt een auto uit met twee dames. Bon dia, dames, weet u ook waar de Gezaghebber woont? Sorry Sir, we are American.. O excuse me, do you know where the Gouvernor is living…? Ze kijken me aan met een gezicht van die vent deugt niet helemaal… Never heard of it…Omdat het hek nu open staat lopen Janke en ik naar binnen. Bij een huis staat de voordeur open. Ik spreek de man aan die ik in huis zie en stel hem mijn vraag. Het spijt me, meneer, we zitten hier in de ochtendspits, ik moet voor de kleine zorgen. Maar de Gezaghebber woont hier niet hoor…

 

Wij hebben heerlijk ons ontbijtje genuttigd in de schaduw in onze eigen tuin. Nagenietend van dit humoristische weer echt Bonairiaanse begin van de dag… Sommige mensen hier zeggen dat Arubanen goedlachs zijn. Nou, ik hoop dat dr Emerencia om deze domme gebeurtenis kan lachen en wie weet komt er wel weer eens een nieuwe uitnodiging….