21 februari 2013

wij verlaten nu deze site.

VOLG ONS OP ONZE NIEUWE SITE:

http:// broerjankebonaire.weebly.com

Ook te volgen via TWITTER en FACEBOOK.
 
Tot daar.
Hopelijk: tot straks....
AYO

Dat ene geopende hek...en dat andere gesloten hek....

zondag, 10 februari 2013

 

 

CARNAVAL, DUS ALLEEN DIENST IN RINCON

 

Vanmorgen was er maar een kerkdienst om 9.00 uur in Rincon. In Kralendijk was het houden van een dienst onmogelijk wegens het carnaval.De kerk zat helemaal vol. Veel mensen waren gelukkig uit Kralendijk gekomen naar het 35 km verderop liggende Rincon.Vorig jaar heb ik veel foto’s laten zien van en geschreven over  het carnaval. Dat ga ik deze keer niet opnieuw doen.  Vanmiddag zijn Janke en ik echter toch weer even bij de caravalsoptocht gaan kijken.En tot onze verbazing waren wij opnieuw verrast. Het was werkelijk in een woord fantastisch. Zoveel mensen oprecht vrolijk! En wat een creativiteit...! Ik had nooit gedacht dat ik als calvinistische noordeling zo geraakt zou kunnen worden door dit feest. Echt prachtig, alleen niet zo goed voor je oren...  

 

 

OP BEZOEK BIJ DE GEZAGHEBBER…

 

Dr. Lydia Emerencia, dat is haar naam. Zij is in 1954 op Aruba geboren en is van Bonairiaanse afkomst. Haar vader is op Bonaire geboren. Sinds maart vorig jaar is zij de Gezaghebber op Bonaire. Bonaire is sinds 10 oktober 2010 een Nederlandse gemeente. Je kunt een Gezaghebber dus vergelijken met een Burgemeester in Nederland. Gezien het gezin waar Janke uit komt voor ons dus zeker niet een vreemd milieu.

 

Nu dan, wij  waren uitgenodigd om op zaterdagmorgen 9 februari om 9 uur  ’s morgens bij mevr. Emerencia te komen ontbijten. Heel leuk. Toch vonden wij het wel een beetje spannend. Ooit waren wij samen al eens een avondje op bezoek bij Maarten Schakel, het bekende Kamerlid, die burgemeester was in onze eerste gemeente. Wij vonden het toen wel gewichtig, maar wat zal hij ons een broekjes gevonden hebben, dachten wij later. Fantastisch overigens, dat zo’n man een hele avond van zijn schaarse vrije tijd vrijmaakte voor een paar jonkies, die nog jonger waren dan zijn eigen kinderen. Nou, dat gevoel kwam weer een beetje boven. Alleen intussen zijn wij zelf nu gemiddeld 7 jaar ouder dan mw. Emerencia…

De avond tevoren hebben we passende kleding uitgezocht, na ons verdiept te hebben in de locale dresscode bij officiële gelegenheden. Wij hadden er zin in en gingen slapen als kinderen die de volgende morgen vroeg met schoolreisje gaan… Overigens was het hele bijzondere gevoel al een béétje weggeëbd, toen wij in de loop van de afgelopen week door kregen dat niet alleen wij waren genodigd…Ergens heel diep in me hoorde ik een stemmetje: ‘…toch jammer… ‘ 

 

Bonaire heeft niet die lange traditie van scheiding tussen kerk en staat zoals wij die in Nederland kennen. Ja, sinds Bonaire een Nederlandse Gemeente is moet de kerk zijn eigen broek ophouden, dat dan weer wél, maar de Gezaghebber is verder gewend om elke maand alle geestelijken van het eiland bij haar aan het ontbijt te nodigen. En deze keer mochten dan ook de levenspartners een keer mee. Vandaar. Een hele groep dus. Nou, dat is natuurlijk al een behoorlijke ontmythologisering  van het bijna heilige verhaal: Lydia, Janke en Broer aan de croissantjes…

 

Maar, zoals vaker ook nu: na het verlies van de schijn van heiligheid wordt het verhaal soms smeuïger, spannender zelfs. Vlak voordat wij op breakfast-eve  in slaap vielen vroeg Janke nog: Je weet toch wel waar we morgen moeten zijn, hè…? Ik: Nou ja, wel zo ongeveer. Maar de scriba zal zorgen dat ik morgenochtend een mail heb waarin straat en huisnummer precies vermeld worden. Volledig gerustgesteld ging ze slapen.

 

De volgende morgen echter was en geen mail. Hoe moet het nou? Nou, ik weet wel waar de ingang van het ressort is.  Ze zei: als je je gewoon met de bel meldt bij het hek, dan doen ze wel open. Dan weten ze wel waar je moet zijn. Oké.

 

We komen bij Waterlands  Village  aan. Twee hekken. Eentje open, eentje gesloten. Door het open hek. Mooie grote huizen. Ook auto’s. Echter, geen mens te bekennen. Laat staan een Gezaghebber. Dan het andere hek. Gesloten dus, maar ook geen bel. Niemand te zien. En ik heb het telefoonnummer van de scriba niet bij me. Er is maar één mogelijkheid: terug naar huis...  

 

Hallo, spreek ik met de scriba? Ja, domi, daar spreekt u mee. Ik vertel wat me is overkomen en dat ik geen mail had ontvangen met de gegevens. Ja domi, ik wist het ook niet en daarom heb ik ook maar niks gestuurd. Maar wat moet ik dan nu? U moet gewoon maar terug gaan. Misschien gaat er iemand door dat hek. Dan kunt u vragen waar de Gezaghebber woont. Creatieve oiplossing. Heel goed idee, natuurlijk. Dat ik dat zelf daar niet bedacht heb! Wij weer terug naar Waterlands  Village.

 

Zowaar, het hek staat open..! Er komt een auto uit met twee dames. Bon dia, dames, weet u ook waar de Gezaghebber woont? Sorry Sir, we are American.. O excuse me, do you know where the Gouvernor is living…? Ze kijken me aan met een gezicht van die vent deugt niet helemaal… Never heard of it…Omdat het hek nu open staat lopen Janke en ik naar binnen. Bij een huis staat de voordeur open. Ik spreek de man aan die ik in huis zie en stel hem mijn vraag. Het spijt me, meneer, we zitten hier in de ochtendspits, ik moet voor de kleine zorgen. Maar de Gezaghebber woont hier niet hoor…

 

Wij hebben heerlijk ons ontbijtje genuttigd in de schaduw in onze eigen tuin. Nagenietend van dit humoristische weer echt Bonairiaanse begin van de dag… Sommige mensen hier zeggen dat Arubanen goedlachs zijn. Nou, ik hoop dat dr Emerencia om deze domme gebeurtenis kan lachen en wie weet komt er wel weer eens een nieuwe uitnodiging….   



 

dinsdag 5 februari 2013

 

WEER EEN STRALENDE MORGEN...

 

Vooral de vroege ochtend vind ik fantastisch. Vanmorgen waren we er opnieuw vroeg uit , want om 8 uur moest Janke al bij Roeland en Marloes zijn. Zo tussen 6.45 en 7 uur komt de zon op. Ik hoop daar nog eens wat foto's van te laten zien.  En dan in de vroege morgen is het hier op zijn allermooist en aangenaaamst.

 

Toen ik om 8 .15 uur op mijn kamer aan het werk ging en de post doornam, trof ik in de e-mailbox een heel leuk belangstellend briefje uit Noordwijk.

 

De thema's waar ik deze week verder wat over zal schrijven  zijn in elk geval de volgende.

1. Ik zit in een klasje Papiamentu voor min of meer gevorderden. Samen met mijn schoondochter Marloes en nog 4 anderen. Later hier meer over. Ik vind het heel erg leuk, want als je hier niet een beetje Papiaments spreekt/verstaat, dan voel je je als iemand in Friesland die verlegen is met het Fries.

2. A.s. zaterdagmorgen zijn Janke en ik uitgenodigd voor het ontbijt bij de gezaghebber van het eiland, mw. dr. Lydia Emerencia...  

 

Later meer. Ik  moet nu aan het werk...!  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     Minke, Sinne en Janke in een doorkijkje naar de keuken

maadag 4 februari 2013

EINDELIJK LIJKT HET EEN BEETJE TE GAAN LUKKEN MET DE FOTO'S

Via een hele lange omweg, dat wel. Maar nu is er hoop.Even een paar plaatjes uit ons enorm ruime huis.

Vanavond samen naar de de koorrepetitie geweest. Dat is wel even wennen, want totaal anders dan het Noordwijkse Vesperkoor. Veel tekst is in het Papiaments. Daar ga ik steeds meer van begrijpen. En dat gaat soms toch echt een beetje ten koste van de motivatie. De vroegere Franse chansonnier George Brassens had na het 2e Vaticaans Concilie, toen er in de volkstaal mocht worden gezongen, een chanson waarin de steeds terugkerende zin voorkwam: sans le Latin, sans le Latin la Messe nous emerde... Ik heb bij veel Papiamentse geestelijke liederen vaak het omgekeerde gevoel. Gelukkig is het in het Papiaments... Want als ik deze woorden begrijp, dan staan ze misschien toch wel een beetje ver van mijn beleving af. Overigens heb je dat natuurlijk wel vaker bij het zingen van geloofsliedeen. Ook bij  bepaalde passages uit de Mattheus Passion van J.S.Bach moet je maar vooral alleen op de muziek zijn gericht... 

Toch is het heel bijzonder dat deze groep mensen, die op zondag in de kerk op Bonaire bij elkaar komt en waarin de verschillen in geloofsbeleving behoorlijk groot zijn, samen van harte een Gemeente vormen. In West Europa komt juist dat aspect van gemeente-zijn steeds meer onder druk te staan. Dat is hier volstrekt niet het geval. Met al die verschillen in beleving is men  overtuigd samen een. 

Overigens, om nog even op de teksten van geestelijke muziek terug tekomen, ook het omgekeerde van wat ik opschreef is soms mijn ervaring. Als je rationeel toch moeite hebt met bepaalde geloofsvoorstellingen,dan vallen je rationele bezwaren soms weg als je ze zingt... en je voelt je gedragen door wat je zingt. Jij draagt niet de muziek, de muziek (woord en melodie) draagt jou...

                                 idem                                     

 

 

                                   

zaterdag 2 februari 2013

NOG STEEDS PROBLEMEN MET DE WEBSITE

Het is me nog steeds niet gelukt om een behoorlijke blog of website te maken. Dus ga ik nog even door op deze oude manier. Ik hoop dat het snel wel gaat lukken.

Het gaat ons heel goed. Vanmorgen al bij iemand op zijn verjaardag geweest. De kerkdiensten voor morgen zijn klaar. Wel spannend weer dat eerste begin morgen. Ben benieuwd hoe het met de warmte zal zijn in de nieuwe toga die door Rina de Nood uit Baarn is gemaakt. Ik TWITTERDE vanmorgen een uitnodiging voor de vieringen van morgenochtend, Prompt werd dat door enkele Bonairianen geretweet...Straks krijgen we hier nog ' Harense ' taferelen.

Ik blijf prutsen aan de BLOG en vroeger of later gaat het lukken.
Een paar eerste foto's van ons huis heb ik van de week op Twitter en Facebook gezet.

Nog even een leuk voorvalletje. Gistermiddag zaten Janke en ik aan het einde van de dag nog een glas wijn te drinken bij KAREL'S - een begrip op Bonaire aan de 'Sunset-Boulevard'  - Rik Felderhof zat er ook weer.  Komt er ineens een vrouw op ons af. Ik kom maar even heel brutaal naar u toe. U komt me zo bekend voor. Waar kennen wij elkaar van...? Janke en ik hadden wel een vermoeden, maar praatten er eerst maar een beetje omheen. Toen ze na een tijdje door had dat ze in januari en februari 2012 bij mij in de kerk had gezeten, riep ze uit: O GOSSIE DORIE, DE DOMI, JA NATUURLIJK DE DOMI...!



Ayo!